Biz Bu Aşkın İki Örgüt Üyesi

Yüzümden,
Sağanak yağmurlar geçti,
Bilsen hava çok rüzgârlı esiyor.
Kopup giden o uçurtmanın bıraktığı,
Avuçlarımda açık yaraların izleri,
Düşlerime bağlı parça parça,
Seni hatırlatan ipleri.

Sonra yokluğunda,
Kendimi ihbar ediyorum,
Militan sessizliğine bürünerek.
Koynumda saklı duruyor,
İki harfli uçurtmalı bir künye,
Asileşiyor hasretinle,
Yavaş yavaş yalnızlığım,
Ve hayalinle çatışıyorum,
Seninle başladığım yerden.
Kopuyor kıyamet.
Aşırı uçta da değiliz oysa,
Sensizliğin eylemini sürdürürken,
Duymalısın feryadımı,
Diyorum ki;
Hani biz olacaktık bu sevdanın,
Bu aşkın da, iki örgüt üyesi…

Sonrasında,
Başlıyor kendi kendime teselli,
Bulutların gölgesinde terliyorum.
Ne sözüm geçiyor artık kendime,
Ne de aklım kesiyor gittiğine,
Hava çok nemli desem,
Anlıyor musun?

Sonralarında kalbim,
Sularında boğulan saklı bir kent,
Saklı kentinde ki bir hücre evine,
Dönüşüyor, bilmelisin.
Geçmişten hala sana göğün sesini,
Toprağın sesini taşıyorum farz et,
Geçmiş olsun kalbim, demekle
Bu acılarda geçmiyor,
Kalbim beni affet.

Sonunda, ateşliyorum,
Kendimi kurulu namlusundan,
Kanatsız düşmüşümdür bilmelisin kıyına,
Ve artık güneş,
Ölü bir martıyı çiğneyip geçecektir,
Çağırmalısın o vakit,
Mevsimleri bahar diye üstümüze,
Bir de sana ruhumdan sesim yankılanacak,
Bu aşkın iki örgüt üyesi diye,
Uçurtma şenliklerinde.
Adımız hatırlanacak.