Biz, bir elmanın yarısıydık,
Eksik ama tamamlayıcı,
Aynı kabuğun altında nefes alan,
Aynı dalın rüzgârında sallanan.
Sen bendin, ben sendim,
Birimizin yarası diğerinin canıydı,
Birimizin gülüşü diğerinin baharı.
Ve biz, hiç düşmeyecek sanmıştık dalımızdan.
Ama bir gün,
Rüzgâr sert esti,
Dallarımız koptu,
Ve biz iki farklı toprağa düştük.
Artık ne kabuğumuz aynı,
Ne çekirdeğimiz bir…
İçimizdeki tat bile değişti,
Ben ekşi kaldım sensiz,
Sen tatlı olabildin mi bilmem.
Bir yarım elmanın yarısıydık biz,
Şimdi yokuz.
Ne masanın üstünde duran bir meyve tabağında,
Ne çocukların gülerek yediği o masum lokmada…
Yokuz.
Çünkü yarım kalmışlık,
Bütünleşmeden tamamlanmaz.
Ve biz,
Birbirimizi kaybettiğimiz gün,
Elma değil, sadece boş bir kabuk olduk.
AYGÜLZADE ✍🏻
Kayıt Tarihi : 12.8.2025 17:42:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yaşam bazen hırçınlaşır tutar yakamızdan süründürür,acı çektirir.Bütün kötülükleriyle yinede severiz yaşamı.Acısını veya tatlısını dökeriz dizelere.
Böyle güzel şiir olur.
kutlarım.
TÜM YORUMLAR (1)