Biz artik büyüdük Şiiri - Emine Yilmaz

ikimizde cocuktuk.
Kana bulanmamis düslerimiz vardi.
Dünyayi kurtaracaktik beklide.Hatirlar misin?
Camurdan yapardik oyuncaklarimizi.
Ellerimiz kirlenirdi ama yüreklerimize kir bulasmamisti henüz.
Ekmek kavgalarimiz yoktu o zamanlar.
Kursunlar yagmazdi insanlarin üzerine…karincalari incitmeye korkardik.

Zaman birseyleri degistirdi
yada biz degistik zamanin icinde.
Kaybettik kendimizi…
ümitlerimizin yerini hayal kirikliklari,
güvenin yerini süphe,
kutlu sevdalarin yerini günübirlik sevgiler,
dostlugun yerini cikar kavgalari,
inanclarin yerini yasamsal kaygilar sariverdi…

Bugün aclik kokuyor nefeslerimiz,
bombalar yagiyor yüreklerimize…
devriliyor kutsal bildiklerimiz birer birer.
Ya can korkusu tasiyoruz yüregimizin bir kösesinde
ya siliniyor kimliklerimiz.

Bugün rengarenk oyuncaklar var cocuklarimizin ellerinde. Kimse camurdan evler,
caputtan bebekler yapmiyor artik.
Elleri kirlenmiyor ama kirleniyor yürekleri,
kirleniyor masumiyetleri,
inanclari,
fikirleri kirleniyor.
Tertemiz düslerine kara lekeler sürülüyor
ve göremiyorlar gökkusagini,
umudun rengini bilmiyorlar
yada hedeflerin emek gerektirdigini ögrenemiyorlar.

Artik ikimizde büyüdük.
Unutuverdik cocukluk yeminlerimizi,
bembeyaz sevdalarimizi,
mavi gökyüzünü.
Gerekene uyduk, zamanin carklari arasinda tüketiverdik kimligimizi
ve kücücük bedenlerimizdeki kocaman yüreklerimizi eziverdik.

Biz artik büyük insan olduk! I