Biyan Şiiri - Müntehir Uyar

Vardırdın bugün meyanın en derindeki köküne

Sen de Dicle'de yıkanmış Dicle'ye konuşmuştun onun misali

Bir sabah kavurucu sıcak çökmeden düştüler yola

Ellerinde çapalar vurdukça vurdular

Kazıdılar topraktan onun misali

Sen ki toprak altında öyle nazikken

Kocaman kaba elleriyle nasılda kopardılar yapraklarını

Zorla doldurup çuvala tuttular evlerinin yolunu

Kaçtıkları güneşin sıcağına seni kurutmak için şimdi muhtaçtılar

Teneşire yatırır gibi yatırdılar seni

Yalnızdın artık

Ne tutunduğun toprağın ne de yemyeşil dalların kalmıştı

Hele bir kuru o zaman başlayacaktı çilen

Önce temizleyip arındıracaklardı

Sonra iyice vuracaklardı üzerine üzerine

Ayrılma vaktin gelmiş olacaktı tüm tutunduklarından

Buz gibi suyu da döktüler üzerine

Vücudun buzla da tanıştı

Nasıl da güzel oldu rengi diye sevinirken kocaman kaba elli adamlar

Nazikçe süzüp doldurdular güğüme kadınlar

Ve başladı yolculuğun kadim Mezopotamya'nın yitik çarşısına

Başladı Dicle'den kopuşun

Aldı yerini toprak kokusu

Aldı yerini kırmızı renk

Ve aldı yerini kaba kocaman elli adamların tuttuğu şıkırdayan taslar...