Bivefa... Şiiri - Yusuf Mescioğlu

Sustukça içimde tutuştu sesim.
Her harfte daha çok yandım aynalar.
Kör dumanlar içre kaldı nefesim.
Her gülen yüzü dost sandım aynalar…

Kimi dostum dedi, kimi arkadaş.
Ne ben yolcu idim ne onlar yoldaş.
Dediler kalbimiz kalbinle sırdaş.
İnanıp her söze kandım aynalar…

Yalanmış ne varsa vefadan yana,
Dostum dediklerim el imiş bana,
Kalbimi vererek bir hüsn-i zan’a,
Yine de onları andım aynalar…

Kardeşliğe kalleşlik ettiler diye,
Dostluğu bir pula sattılar diye,
İyiliğe kötülük kattılar diye,
Tenhada bir avuç kan’dım aynalar.

Bakmayın yüzüme siz garip garip,
Gönlüm bivefadan her dem muzdarip,
Yüzüme yüzünüzden çizgiler serip,
Kendimi bir sona sundum aynalar…

Gördüğüm her çehre şimdi yabancı,
Ne yolcuyum şimdi ben nede hancı,
Ruhumu sararken bir derin sancı,
Artık, ölümlü bir candım aynalar…
Sonsuzluk elinde sondum aynalar…

Birekimikibinonbir.