Bittiyse Şiir Ölmüştür Şair

Ruhum bedenimden önce düştü toprağa.
Etimi didiyor her tarafta sürüyle kargalar.
Nolur yapmayın diyorum,
Yapmayın, bakın yaralarım ağır.
Kargalar aç, susuz.
İçimde kutsal bir çöplük çürüyor.
Kargalar umursamaz olurlar, bilirsin.
Ve sağır mı sağır.

En yoksul semtine verdim adımı, ah gülüm İstanbul!
En kuytu semtine verdim.
İster kız, ister oğul.
Benim de öleceğim tuttu durup dururken, haklısın.
Senden tek bir dileğim var giderayak, tek bir dileğim, ah gülüm İstanbul!
Ben gibi bir ben doğur.

Sokaktan topla getir de, mahcup etmeden meczuplar.
Omuzdan omuza verip bu yükü üzerimden alsınlar.
Bittiyse şiir ölmüştür şair.
Hep böyle olsa keşke havalar, serin.
Halâ şiir kokmakta elim, parmağım.
Bana uzakları gönderin, uzakları.
Her gün bir yakınlarım ölüyor.