Bittim Ve Gittim Şiiri - Yolcu Yol

Kaydoldum.
Sensizliğin dibine vurdum.
Yeri geldi dost oldum sana.
Koynunda ağladım, sırdaş oldum.
Uyandım ve bittim.
Ben senin sevginde, kaybolup gittim.
Şairin dediği gibi.
Beni güzel hatırla.
Sayfalarca mektup bıraktım sana.
Şiirler yazdım her gece.
Sakladım günahını, sevabını içimde.
Sessizce gittim.

Yorgun sabahların görkemli vaktinde
Gülüşünü, gözlerini bıraktım geçmişine.
Saçlarını okşadığım üşüyen ellerimi alıp elinden.
Sonsuzluğun yol haritasına bakmadan.
Gittim…

Oysa seni anlatan şiirlerimle girmiştim hayatına.
Her güne bir mısra sığdırarak.
Sonra sesimi bıraktım şairane edayla.
Duruşuna vuruldum, bakışlarımla.
Ve buluşmalarımız.
Ve sarılmalarımız.
Anlatılması zor, yaşanmışlıklarımız.

Artık yoruldum
Bu defa çok yoruldum.
Ve öğrendim.
O kadar zor geliyor ki her şey.
Sadece hak etmedin diye biliyorum.
Öğrendiklerim daha çok acıtıyor içimi.
Ve ben onca yaşattıklarımdan sonra.
Bu kadar acı vermişken sana.
Artık susabiliyorum.

Şairin bin bir türlü diliyle.
Ne anlatsam.
Nasıl anlatsam bilemiyorum.
Özdemir Asaf demiş’ya.
‘’Ben ölürsem o belki ağlardı,
Ama o ağlarsa ben ÖLÜRÜM’’ diye.
İşte o kadar seviyorum.
Sana mutluluklar diliyorum….

Ve bittim.
Ve gidiyorum.
Sessizce.
Tıpkı eskisi gibi.
Konuşmadan.
Susarak.
Sen mutlu ol diye.
Sen üzülme diye.
Ben gidiyorum.
Bu gidişin dönüşü olmayacak.
Biliyorum.
Musallaya uzanan başım.
Üzerime koyulacak safsata taşım.
Artık yolun sonundayım.
Vakit dar.
Zaman kısa.
Sensiz araftayım.