Bittiği yere kadar... Şiiri - Zümrüdü Anka

Birgün tüm zamanını benim iç dünyamdaki karmaşıklığa ayırır mısın bilmiyorum. Bazen umuyor sonra üzülürsün diye vazgeçiyorum. Senden önce dört duvara hapsettiğim , seninle ölüm duygusunu yenmeye çabaladığım ve yine seninle umutsuzluğun içinde bile mutluluğu hissedebilmenin burukluğu var. Herkes aynı yolda yürüyemiyormuş. Bir tek doğru olan doğru değilmiş , kandırmış , yanılmış ve yıkılmışız ama yılmamak için acının içinde yine tutunmuşuz , kenetlenmişiz birbirimize. Nereye kadar diye sormuyorum artık kendime , nereye kadar diye sorma artık kendine. Bittiği yere kadar!
Ölümün acımasızlığı , yetimliğimin ipi dolanmış boynuna.
Canın acımasın sakın ha !
Benimle yada bensiz hep mutlu ol sevgili.