Bittiği Gün Şiiri - Banu Çiftçi

Olmadığın zamanlarda oturdum iki büklüm yatağıma
Kahve içtim, sigara içtim.
Sana armağan ettiğim şarkıları dinledim
Çok konuştum
Kendi kendime değil, seninle.
Sen sustun, hep sustun.

Zaman zaman gökyüzüne baktım
Minik odamın dev penceresinden,
Gökyüzü zifir kara,
Hiç yıldız yok ki bakıp dilek tutayım, kaymasına da gerek yok.
Bazen bir yürüyorum, pir yürüyorum
Islık çala çala,
Gören deli diyor, omuz silkiyorum.
Bir de ıslanıyorum yağmurdan, ben hala yürüyorum
Ege’yi sende sevdim,
Zeybeği, denizi, tütünü, kömürü, günü, geceyi
Renklerin sende ki dansını sevdim
Melodilerin seni bana emanetini
Emeklemeyi bir bebek tadında seninle,
Yavaş yavaş büyümeyi
Ve seninle dirilmeyi ayrı dünyalara.

Güneş ışığı senin yüzüne yansır, ben güzelleşirim,
Sen seversin, ben gülümserim.
Tırnaklarım bile acır olmuş olmadığın bu zamane kentte
Tadını yitirmiş tavlamın pulları, zarları
Dü-bara gelmez olmuş cilasız oyun bahçeme
Çünkü dü-bara sen demek, bir de yanında ben demek.

Her gece bir gözüme akrep batıyor, diğerine yelkovan
Sensizlik betondan, çividen yatak
Hasretin üşütüyor odamı.
Sana aşık olmak garip bir şey
Düşündürüyor günün ilk ışıklarına kadar
Uyutmuyor bu meret…