Bitti Yazabilmek İçin Parmaklarımı Kanat ...

Sana bugün, hiç duymadığın cümlelerle hiç okumadığın mektupları yazacağım, yalnız sana yazacağım. Hayatımın içinden en güzel satır aralarını bulup hepsine biraz sen ekleyeceğim. Aslında bütün inancımı kaybettim sana olan, ama yine de sormak istediğim sorular var kalbime yük olan. Gözlerim sen boşluğuna yavaş yavaş düşerken, sol göğsümde sabahlar mısın bu gece? Bilirim olmaz, sen bu kadar zorlukla baş edemezsin. Çünkü sen bir kez veda ettiysen bana, kapattıysan gözlerini, yokluğunun vermiş olduğu acıyı bilmeden dalarsın uykulara. Sen bir kez ağlarsan bakıp yüzüme, öldürür gamzelerine gömersin beni ve sen bir kez git dediysen bana, ben anca rüyamda görürüm gel deyişini. Hiç uyanmayacağım bir rüya, içinde bitmiş bile olsa biraz sen olan. Bu satırları okurken benim gerçeklerimi göreceksin belki, ama başkalarının (belki de kendi yalanlarının) içinde bulacaksın seni. Sahi, ellerin miydi beni bu uçuruma sürükleyen? Ellerin, tuttuğumda kendimi en güvende hissettiğim sana ait olan bir parça, hani önceden. Bakmaya kıyamadığım, bakarken doyamadığım, eşsiz bir kokusu olduğuna inandığım, ama artık hayatımda zerresi bile olmayan sen. Yazdıklarımı her okuduğunda yorulup uyursun diye sesi kısıktır oysa benim harflerimin. Sen benim gecelerimi emanet edebildiğim tek insan, gözlerine baktığımda kalbini görebildiğim. Aslında sen koca bir hiç, sonunu göremediğim tek yol. İçine giremediğim tek tünel senin kalbin, her adımımda gördüğüm karanlıktan geri geri kaçıp korktuğum. Hayatıma girip günlerimi çalan sen. Kendimi tanıyamam için elinden geleni yaptın, sağol. Bu kötülüğünü ölsem unutmam. Nasıl bir aşkmış meğer sana besleyip büyüttüğüm. Nasıl safmışım sana olan hislerime. İçimi sıkıyorsun, kalbim.. Kalbime vura vura götürüyorsun kendini. Bendeki seni alıp gidiyorsun. Arkandan yetim bakıyorum sana. Bağrıma taş basa basa, içime kusa kusa bakıyorum arkandan. Yaşadıklarımızı silercesine koparıyorsun ipi, oysa koparacağına o iple kendine doğru çeksen ya, hiç bırakıp gitmesen sonra. Kalbini göremediğim, içine giremediğim. Uykularımı rüyalarınla kanattım. Birlikte geçirdigimiz her saniyeyi film gibi gözümün önüne getirdim. İzledigim en güzel film, en can alıcı sahnem. Saatlerce korkmadan yüzüne baktığım, sarılıp doyasıya ağladığım. Her izleyişimde mis kokulum diyerek tebessüm ettiğim. İçimde kopan fırtına, içime yağan yağmur. Biterken kalbimde şimşekler çakarak gidişin, gidiyorum demeden. Bitti yazabilmek için parmaklarımı kanattığımdın sen, ömrümü törpüleyen. Oysa ben, benden çalıp sana katandım. Tüm bunlara rağmen tertemiz sevmiştim ben seni, doya doya sevmiştim. Sonra anladım ki senin kitabında aşk, bunlara rağmen sevdim diyebilmekti. Hepsinden geçtim, sensizliğimden bile. Ben sadece sana bakıp aşkı anlatmak istedim insanlara, anlattıklarıma da en çok senin inanmanı. Saçlarını okşadığımda bir bebek gibi hissettiğini ve isteyebileceğin en güzel oyuncağın ben olduğunu söylemek istedim. Senin yüreğine dokunduğumda nefesimin tıkandığını söylemek istedim ben insanlara. Yazık ki nefesimle çoğalamadın sen. Hiç okumadığın bir mektubun en derinlerinde ağlıyorsun şimdi ve ben gerçekten her satır arasına biraz sen eklemiş oldum bu mektubun. Bunları yazarken yalnız sana olan inancımı da değil, senin sevgine, dürüstlüğüne, gülüşüne, kısacası sana ait olan her şeye de inancımı kaybetmiş oldum. Artık sormak istediğim sorular değil, nokta koymak istediğim cümlelerim var anlayacağın. Ellerim sen boşluğuna yavaş yavaş alışırken, yaşadıklarımızdan yazılan her cümleye son noktayı koyuyorum şimdi ve sen bilirsin ki her zorluğun bir kolay yolunu bulurum. Çünkü ben bir kez nokta koyduysam, asla silip virgül koymam yerine. Her şeyden vazgeçiyorum şimdi, sensizliğimden bile..