Üşüdü elleri kadının. Parmak uçlarından damlayan soğuğun alevi parladı adamın yüreğinde. Saniyeler aldı tutuşması dizlerinin. Çığlıktan bir ordu gömüldü ciğerlerine. Bastırdı duvarların hırçın uğultusunu. Duymadı kadın, duyamadı belki de....
Yeminli bir gidişti bu sanki. Bir vazgeçişti varlık olmaktan. Bilmem kaç gecelik yalnızlıklar çıkardı ceplerinden, usulca sıkıştırdı adamın ceplerine. Konuşmadı kadın, konuşamadı belki de....
Saatin kaç olduğuna aldırmadan çöktü karanlık. Güneşi kovdu adamın omuzlarından. Yerleşiverdi ömrüne, çaldı gökkuşağını yağmurun ardından. Karışmadı kadın, karışamadı belki de....
Bu defa yolunu değiştiren ayaklar, adama ait değildi. Bu defa vazgeçilendi. Umudu ezilen, nefes ala ala ölendi.
Sonu görünmeyen bir yolda, özlerken tükenendi. Görmedi kadın, göremedi belki de....
Kalmaktan korkan bir adamın omuzlarını çivilediler hayata. Istesede kıpırdayamazdı, iğne atsan yere düşmeyecek yalnızlıklar arasında. Kapattı gözlerini güzel olan her şeye. Üşüdü kadınla birlikte. Yanmadı bir daha kadın, yanamadı belki de....
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta