bir rüzgar gibi esip geçtin gönlümden,
bir ok gibi vurdun beni kalbimden,
nasıl bir efsaneymişsin sen hayat?
beter ettin bizi ölmekten.
yuvayı dağıttın, gurbete mahkum ettin,
mutululuğu yok ettin, acıya hapsettin,
babadan ayırdın, candan ayırdın,
azrailden başka yar bırakmadın..
biliyorum olmadı ama içimdeki kini nefreti kustum.
bu dünya bizlik değil, biz dertler durağı değiliz.
bir şiir ne kadar uzun olursa olsun anlatamaz bizi.
hiçkimse duymadı duyamayacakta çığlıklarımızı...
Kayıt Tarihi : 29.6.2013 23:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!