Bitti Şiiri - Eylül Deniz Çolak

BİTTİ
Sıradan bir gün gibi başlamıştı.Odadaydık…
Bulutlar yağmuru gösteriyordu…..Çok yorgundum…Ve seni sevmekten nasıl yorulduğumun farkında değildim o ana kadar.Yatıyordun…
Neşeyle bir şeyler anlatıyordun…Çocukluğundaki 13 numaralı otobüsü,
Kadıköy vapurunu, anneannenin her sabah sana yedirdiği tost ve sütü…
Sonra durup yüzüme baktın beni göğsüne yatırdın….Mutluydun…
Hep orada kalacakmışım gibi huzurluydun. Oysa gitmeye başlamıştım….Yüzümü kaldırıp yüzüne baktım…Öyle masum öyle temiz öyle alışmış bir ifadeyle bakıyordun ki bana, bir nefeste söylemek istedim gittiğimi…
“Söyle kalbim” dedin gülümseyerek…
“Hadi söyle ne oldu”…”Yok bir şey” dedim…
Dünya yıkılmamıştı da sanki dünya öyle birdenbire bir bütün olarak üzerime düşüvermişti…Parçalanmıştım…Ayrılmıştım o an senden ve bundan o an haberim olmuştu…
Düşündüm.Hiç sormadığın çocukluğumu düşündüm,geçmişimi bu günümü bana hiç vermeyeceğin ama senle kurduğumu bildiğin hayallerimi düşündüm,
hem “gitme” deyişlerini hem aslında hiç gelmeyişini düşündüm,
yapmadıklarını düşündüm,sormadıklarını,merak etmediklerini,ve tamda o an birdenbire benden habersiz solup giden umudumu düşündüm….
Tekrar başımı kaldırıp yüzüne baktım…”Farkında mısın” dedim….Değildin.
Beni nasıl bencilce sevdiğinin,kendini nasıl cömertçe sevdirdiğinin,kendini nasıl da çok sevdirdiğinin ve benim yorgunluğumun benim tükenişimin benim suyu çekilmiş bir havuzun o ıssız tozlu betonları gibi ıssız kalışımın, güçsüz kalışımın,anlamsız kalışımın farkında değildin.
“Neyin” diye sordun o kimselerde görmeyeceğimi o günde bildiğim masumiyetinle….
Kalktım,dizlerimin üzerine oturdum sen biraz doğruldun yüzüme baktın….
Merakla korkuyla yüzüme baktın…Bitti dedim….bitti…
Gözyaşına eş bir tebessümle,aslında alacağın cevabı duymak istemeyerek,için,sesin,gözlerinin bebeği dudakların titreyerek “ne bitti “diye sordun…
İlişkimiz bitti.Sana olan sevgim içimde ama onu tek başıma taşıyacağım,
çünkü gücüm tükendi dedim…Sana vermekten seni sevmekten ve hiçbir zaman bana benim istediğim gibi gelmeyeceğini bile bile tüm bunları yapmaktan gücüm tükendi….
Algılayamadın..İnanamadın….”Ne söyleyeceğimi bilemiyorum” dedin…
“Bir şey söyleme daha öncekilerden daha farklı ne söyleyeceksin ki” dedim…
Yüzün karşı duvara dönüktü,inanmış bakışlarını çaresiz bana çevirdin
“Daha önce hiç bitti demedin ki” diye ekledin..
Kederliydin yıkılmıştın şaşkındın…
Daha önce hiç bitti dememiştim….Daha önce hiç bitmemişti…

Yola çıktık…Akşamdı…her şey büsbütün akşamdı…Her şey baştan sona ayrılıktı…
“peki nasıl dolar senin yokluğun”dedin…Yerine ne konur hayatta senin…?
Olmaz ki
Dolmaz ki…
sustum….Of be dedin… “keşke demeyi senle öğrendim “belki demeyi senle….of be diyorum şimdi de…
İçimden çok geç değil mi diye geçirdim…çok geç değil mi….
O kadar içine bakıyordun ki gözlerimin, ağladığımı fark etmedin.
O kadar içindeydim ki…Gittim….Veda etmedin….