Bitsin Bu Nöbet Şiiri - Ahmet Nural Öztürk

sevda konuşlanmış saçlarına
iki gözü iki çeşme
yok mendili elinde
çaresizliğinde alevler
düşüyor kaşların arasından kirpiklere

sensizlik tüten şarkılar
kendinden uzak
bir barın barında
efkar dağıtıyor
bir kadehten bir kadehe

kırılmışlığın nöbeti
bu gecenin payına düşen
soyunup gelmek varken bütün hüzünlerden
yüklenmek küskünlüğü, niye

yokoluşun başlangıcı varoluş
yeşilin ölüsü sarı
gece tüketir zifirinde
bilmeden kendi kendini
zaman ne bilsin
zamansız eriyip yittiğini
sen bilmezsen an değerini
sen bilmezsen yitip gittiğini
yitip gittiğimi bilmezsen sen

bana bak iyice dinle beni
kırılmışlığın bedelini kimseye ödetmeden
ve sökmeden bu gecenin şafağı
sevda selinin tut elini
karanlık kesmez senin yolunu
bilki her şeyin gölgesi kara
ve karadır tüm gözbebekleri
yaşarsan görünür gerçekler
ve gerçektir yaşamın ta kendisi

bırak bulutlarda kalsın kırılmışlığın nöbeti
çıkar küskünlükten yüreğini
bir yağmur damlasına atla gel
iki gözüm birden bekliyor seni...