Bitsin Bu Gece Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Küskün bir akrabadır, sır vermez onca Nebula.
Samanyolları da ne kadar uzak durmakta bana,
Gecenin bütün dinginliğini sırdaşlığını bırakıp,
Bütün sonsuzluğuyla bütün sonsuzluğu da alıp,
Aklım ermez gibi bakmaktadır boşluklar bana.

Promete’ye çaldıranlar evrenin enerjisini,
Anlatıver diye bırakıvermişler geceyi bana,
Hangi sayfa hangi satır var bu karanlıklarda,
Sen de çal diyor gönül bütün sırlarını gecenin,
Kalmasın hiçbir anlamı kelimenin hecenin.

Sonsuzdan davet var, gitmeye yetmez zaman,
Neyse koşan saatin tik tak demesi durmadan,
Var olmaya da kısa, yok olmaya da devran.
Dünya çok büyük demeye kalmadı ki; gece,
Dünya yıldırımlar tufanlarla sade iki hece.

Gecenin sırrı lazımmış, Evren’in tüm efsunu,
Kayboldu gidiverdi uykuların bütün huzuru,
Bir yıldız kaydı şimdi saliseyi kimler tutuyor?
Biri gelir biri gider, nüfusları kimler yazıyor?
Âşıklara hangi rüzgâr taşır, sevgiliden kokuyu?

Samanyolu, Nebula, Sonsuzluk, Yıldız ve Gece,
Sormak abes değil mi, böyle cevapsız bilmece?
Gece ışık, Gece renkler, derinlik kâbusu; gece,
Bitecek bir hikâye ise, Tanrım, nedir bu işkence?
Nebula, Samanyolu: tamam artık: Bitsin Bu Gece!