Bitmezlerin Bitişi Şiiri - Zülfikar Kılınç

Bitmez zannederdim
Okyanuslarda sular,havada oksijen,bende sen
Dağlar oynasa da yerinden
Bitmez derdim sevgim
Gün be gün yeşeren

Bırakmaz ellerimi
Ecel gelse bile saklar derdim
Kalbinde yalnız beni.
Meğer yanılmışım
Deliler gibi seviyor diye düşünürken sevgili

Şimdi iki yabancıyız seninle
Ateş ve su gibi
Kırmızı ve yeşil ışık kadar
Zıt yönlerde duygularımız
Karanlığın içinde kapanıp
Boşa gözyaşı dökmüşüm giderken sen yeni sevgilere
Belkide en başında çevirmeliydim yüzümü
Seni görmeyen pencereye

Okyanuslar dolu hala
Ve nefes alıyorum
Herşey aynı yokluğunda
Birtek sen yoksun artık
Başımı yastığa koyduğumda

Bitermiş oysa herşey
Kibritin alevi
Her sabah yudumladığım çayım gibi
Sende bitermişsin
Kaptan sesleniyor artık
Kara göründü
Hüzün denizinde solan kalbim
Seninle maziye gömüldü

Bir zamanlar bitmez zannederdim
Şimdi hor görüp aşağıladığın aşk denen duygular
Teşekkürler sevdiğim sonunda başardın
Yok oldu bak hatıralar,güzel umutlar
Ben ölüyorken şimdi
Yıkıldı adını kazıdığım duvarlar...
...ZÜLFİKAR KILINÇ...