Bitmeyen Yangın Şiiri - Oğuzhan Yarışçı

Hasret rüzgarları cana değince
Ben yanarım, sen yanarsın, yel yanar
Sonu kavuşmaksa yol yoldan ince
Ben yanarım, sen yanarsın, yol yanar

Sevda sularında hasret saklanır
Eğilip içende gönül aklanır
Ayların peşine gurbet eklenir
Ben yanarım, sen yanarsın, yıl yanar

Garibim, cihanda hiç yüzüm gülmez
Sevdaya düşmeyen halimi bilmez
Sussam anlaşılmaz, söylesem olmaz
Ben yanarım, sen yanarsın, dil yanar

Sevmekten usandı, yoruldu kimi
Leyla nerededir? Mecnun öldü mü?
Kırılır mızrabım çalsa türkümü
Ben yanarım, sen yanarsın, tel yanar

‘’Ayrılık ne? ’’ diye sordum yaprağa
Dedi: ‘’sonbaharda düşmek toprağa’’
Gönlümden bir arı konsa çiçeğe
Ben yanarım, sen yanarsın, bal yanar

İnan! Karlar erir sevdamı sarsa
Bütün yollar şaşar yönümü sorsa
Ar eder, utanır bülbüller görse
Ben yanarım, sen yanarsın, gül yanar

‘’Gitti gelmez’’ diyen olursa kanma
Sevmiyor derlerse sakın inanma
İçimde bu ateş, sönerim sanma
Ben yanarım, sen yanarsın, kül yanar

Uzadı hasretlik, boğuldum yasa
Yaş gelmez gözümden gönül ağlasa
Suların bağrına zerrem damlasa
Ben yanarım, sen yanarsın, göl yanar

Kanatlansam sana uçmak amacım
Senden gayrı ölüm olur ilacım
Kurur gider meyve vermez ağacım
Ben yanarım, sen yanarsın, dal yanar