Bitmeyen Umut Şiiri - Gülcan Arıkan

Bazen yol bitti zannedersin
Yollar değil aslında biten sadece sensin
Nasıl hatırlamıyorsan doğduğun günü
Nasıl da bilmiyorsan öleceğin günü
Bazen bütün yapılacak işler bitti zannedersin
Hayatın işleri değil aslında, biten sadece sensin
Her türlüsü hüzünlüdür her vedanın
En hüzünlüsü olacak
bir gün edeceğin son vedanın...

Tüm güzellikleri bu yaşamın
kazandığın veya kaçırdığın
Bazen tum güzellikleri bitti zannedersin
Güzel günleri değil aslında hayatın,
biten sadece sensin...
Geriye dönüp bakınca bekleyenin
İleriye bakınca beklediğin hiçbisey yok zannedersin...
Bir hüzündür alır gider başını,
sonu gelmeyen romanlar gibi...
hani bazen de bildiğin sonunu,
daha okumadan başını...
hani bazen de merak bile etmediğin
çoğu zaman romanın kahramanlarını...
bazen yazdıkları bitti zannedersin kaderin,
alın yazından habersiz...
Yazdıkları değil kaderin,biten sadece sensin

Yağmur yüklü bulutlarla kaplı bir gökyüzünün
Yüreğindeki yaralara yaptığı pansuman gibi
Belki kimse uyanmadan sabahın en erken saatleri, belki de akşam evlerine çekildikten sonra kalabalık
tek başına geçtiğin yolların huzuru gibi...
Bazen huzur da bitti zannedersin
Huzuru değil sokakların biten sadece sensin...

Bazen yaralı bir kuşu yaşatma çabası,
bazen insanı insan olduğu için sevme çabası
hiçbir dini ritüele ihtiyaç duymadan...
Karşılık beklemeden sevme çabası...
Onurlu ve iyi bir insan olarak yaşama çabası
Hiçbir ödül beklemeden...
Cezadan korkmadan...
Sadece bir çaba insan olmaya dair
Bazen bütün çabalar bitti zannedersin
Çaba bitmez, kaygı bitmez...
Umutlu güzel günlere olan inancı bitmez insanın, Bazen umut bitti zannedersin
Umudu bitmez insanlığın biten sadece sensin...