Bitmeyen Sonbahar Şiiri - Mustafa Muho

Gözlerimde ağırlık, sabah yine gri,
Perdeler kapanmış, gün ışığı deli.
Saatler akarken gölgesiz bir rüya,
Vakit öyle ağır ki, hiçbir yere sığmaz.

Her nefes, bir taş gibi iner göğsüme,
Bitap bir ruh, kalmış kendi döngüsünde.
Yatağın kenarında sessiz bir esaret,
Başlamak zor, bırakmak çok daha rahat.

Kapı çalınsa bile kalkmak imkânsız,
Zihnimde uğuldayan bin telaş, amansız.
Boş bir takvimde akşamlar dizi dizi,
Her biri aynı, fark etmiyor biri.

Temiz bir sayfa açmak isterdim belki,
Ama kalem yok elimde, mürekkep eski.
Tembellik değil, bu başka bir yorgunluk,
Ruhum ezilmiş, içimde suskunluk.

"Yarın" diyorlar, "her şey düzelir zamanla,"
Ama yarın, başka bir yalan masal bana.
Düşüncelerim sarılmış sisli zincire,
Kaçsam bile geri dönerim aynı yere.

Rüzgârda dökülen yapraklar gibiyim,
Tutunamadan düşerim, ben hep zayıfım.
Adımlarım tembel, yürek sessizce sönük,
Bazen hayal bile kurmak fazla dönük.

Kahve bardağı soğumuş elimde hâlâ,
Zaman geçer, ben kalırım bu odada.
Ne sözler, ne vaatler, hiçbir şey yetmez,
Bu boşluğa dolacak hiçbir umut gelmez.

Karanlık arkadaş, sessizlik sırdaş,
Depresyon bir girdap, umutlarsa yavaş.
Ama belki, bir gün çıkarız bu yerden,
Sonbahar biter de bahar gelir yeniden.