belki de en kötüsüydü sessizlik
içimdeki kocaman çığlıklara rağmen
arkanı dönüp gittin sonra,
çığlıklarım kangren oldu ardında
su verdim yokluğuna, içemedi...
sarhoşluğum öyle belirsizdi ki aslında,
hem zil zurna sarhoş,
hem zehir gibiydi...
öfkem kopan saç tellerimde son buldu,
içimde cenaze namazı
kalabalıklar ve yokluğun...
boşluğun kraterler gibi içimde
ama öte yandan yıldızlar kadar çoksun
gölgem dahi acı çekiyor,
ne varsın, ne yoksun...
15.06.2010
Münibe ÇobanoğluKayıt Tarihi : 7.7.2010 18:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)