Bitmeyen Şiir Şiiri - İbrahim Tunçkaya

Ayrılık yağıyor şehrime üşüyorum
Üşüyor mumları tutuşturan ateş
Agustosun ortasında
Kırmızı da giydin
Beyaz da
Ya düşlerin
Düşlerin hangi bulanık tonda
Şimdi afili bir la çınlıyor kulaklarımda
Ve salise salise saat
Ya bana sen var
Ya da beni sen geçmekte
Yok sensiz ne evim ne barkım
Sessiz kaldım
Ah durmadan bağıranlar
Bitmeyecek şarkım
Ben bir konçertonun çığlığında yaşıyorum

Babil'in asma bahçelerini görüyorum
Gök yırtılır yıldız yağar tane tane
Ve kanat çırpar üç güvercin
Ez û çavên xwe tev taravên çavêntene
Kaç gün kaç gecedir uykusuz
Gövdemde ağrıyla titriyorum
Üstelik geçmedi zonklayıp duran yaralarım
Işıksız kaldım
Ah gün ortası uyuyanlar
Bitmeyecek rüyalarım
Ben bir çift gözün şafak söküğünde yaşıyorum

Unuttum işte unuttum diyorum
İçimde unuttum seni
Anahtarı kaybolmuş kalbimde
Dinamit döşedim ömrüme
Kıpırdayamıyorum
Silüetinden öpüyorum her gece
Dokunsam incinirsin
Kırsam yarım kalırım
Kimsesiz kaldım
Ah kalabalık yalnızlar
Bitmeyecek anlatacaklarım
Ben bir şiirin sonsuzluğunda yaşıyorum

Ağustos öldürecek beni biliyorum
Kurak geçtim bu yaz da
Bozkırın ortasında
Gülüşün diyorum gülüşün
Uçurumlar ısmarlar bakışlarıma
Söküp alacak seni benden
Eylül
Ekim
Kasım...
Nefessiz kaldım
Ah gereksiz koşuşturanlar
Bitmeyecek yasım
Ben bir bulutun sağanağında yaşıyorum