Bitmeyen Şiir 1/6 Şiiri - Önder Yücel

Özledim seni, özledim o berrak sesini,
Yemyeşil gözlerini…
Ve en çok neyini özledim,
Tahmin edebilir misin sevgilim?
Hayır, tahmin edemezsin,
Benimle inatlaşmanı özledim.
Ben bile tahmin edemezdim.
Ne kadar zaman oldu?
Bir gün mü? Bir hafta mı? Bir ay mı?
Belki de bir dakikadır akıp giden.
Zaman mefhumu kalmadı bende,
Beynimin içine öyle bir girmişsin ki sevdiğim,
Başka bir şey almıyor; “Kusura bakmayın bellek doldu.” diyor.
Bir ben vardı bir zamanlar;
O ben şimdi öldü.
Senin yüzünden...
Senden sonra yepyeni bir ben doğdu,
Gülen gözlü güneşim.
Hayat damarlarım yenilendi.
Senin yüzünden.
Bir bakıyorum eski şiirlerime;
Sanki hepsi sen olmadan sana yazılmıştı,
Kimi şiirlerimde seni yazıyor,
Kimilerinde ise seni arıyor,
Seni bekliyordum.
Senin yüzündenmiş şiir yazışım,
Senin yüzündenmiş yirmi bir sene bekleyişim.
Senin yüzündenmiş, seni sevişim.
Ruhunun derinlikleri yüzüne yansımış,
Kulaklarına, burnuna, dudaklarına,
Al al yanaklarına.
Ah gülen gözlü güneşim
Ruhunun derinlikleri gözlerinden fışkırmış,
Yüzüne yansımış.
Senin yüzündenmiş seni sevişim.
Şu an deniz kenarındayım,
Rüzgar olanca gayreti ile
İşlemeye çalışıyor vücuduma
Ellerimin kıpkırmızı olmasından,
Anlıyorum bunu.
Yüreğimdeki ateşin ısıtıyor beni,
Üşüdüğümü biliyor ama hissetmiyorum.
M.Ö.’yu yaşıyordum senden önce,
Tabii yaşamak denirse buna.
Mürvetten Sonrayı yaşıyorum şimdi.
Yeniden doğmuş bir bebek gibiyim,
Beni sen doğurdun sevdiğim,
Şimdi sevginle beni besle, büyüt sevgilim.