Bitmeyen Şiir 1/5 Şiiri - Önder Yücel

Yunus’u okurken Yunus oldum.
Gözlerimi kapadım senle doldum,
Yunus tasavvuf yapar
Allah’a yaklaşır,
Ben seni tasavvur eder
Huzura ulaşırım,
Bakmayın benim böyle sessiz sakin durduğuma,
Benim içimde nice çağlayanlar akar,
Nice lavlar dolaşır ki ruhumun derinliklerinde
Bunu anlamak için ilk önce duru olmak,
Yalın,saf olmak,
Yunus olmak lazımdır.
Siz bakmayın benim böyle çirkin görünüşüme,
Bende essiz güzellikler vardır.
Bu güzellikleri görmek,
Beni güzel görmek içinse,
Güzel düşünmek,
Gönül gözüyle bakmak lâzımdır.
Gülen gözlü güneşim,
Beni görüyor, beni anlıyor ya
Bendeki güzelliklerin farkında ya,
Boşver bütün dünya beni çirkin görsün,
Boşver bütün dünya bana karşı olsun,
Sen yanımdasın ya gülen gözlü güneşim,
Koskoca dünya gözüme küçük bir böcek gibi görünür,
Zavallı böceğe acır,onu ayaklarımın altına alıp ezemem!
Günahtır yazıktır, hayvancağıza
Onu şefkatle sevmek lazım gelir.
Çünkü sonuçta oda bir candır.
Cana kıyılmaz,cana kıymak günahtır.
Bu şiir benim değil senin eserindir.
Bu ağaç, bu çimen, bu gökyüzü,
Yağmurdan sonra açan gökkuşağı,
Şelaleden akan su,
Dünyanın bütün güzellikleri,
Eğer senle birlikteysem güzeldir.
Zaten sen olmasan bu gözler göremez.
Bu kulaklar duyamaz,
Bu beyin senin özleminle yanıp tutuşmaktan,
Hiçbir güzelliğin farkına varamaz.