Bitmeyen Sensizlik Şiiri - Esat Karahasan

Ellerim titriyor boş bıraktığından beri.
Nefesim kesildi, göz çukurlarıma sensizlik doldu.
Diğer yarım gittiğinden beri, kalan parçamdan da bihaberim.
"Sen" diye bağırdı her tarafım,
Bir dünya koştu geldi feryadıma;
Sen gelmedin...

"Gitti" sözünde tutuk kalbim,
Nasıl alışır sonsuz kayboluşuna?
Nasıl alışır gözlerinden yoksun bir zindana?
Geçmiyor genzimdeki sızı.
Kaldıramıyor sensizliği,
Kan revan içinde kalan yüreğim.
Sen hiç bilmedin...

"Oğlum" sözüne dünyalar benim olurdu annem.
Neden "Gitti" deyip de dünyaları aldın benden?
Yıkıldı son kalem de.
Esir düştüm hayatın acımasız kollarına.
Hükmüm verilmeden,
Sensizlik zindanına koyup beni;
Attılar anahtarları Ütopya'nın derinlerine.
Sen duymadın...

Bahar bilmeyen hayatım,
Her zamankinden daha çetin kışları yaşıyor.
Gücüm tükendi, ruhum dondu,
Elini tutup içimi ısıtamıyorum.
Özlemim sürekli artıyor.
Köşeme çekildim, kan ağlıyorum.
Sen görmedin...