Bitmeyen Senfoni Şiiri - Sabiha Serin

BİTMEYEN SENFONİ

Nisan Yağmuru gibi bitirdiler aşkımızı
Filizlenen o saf ve duru sevgimizi
Çiçeği açmadan solan bir gül gibi
Kopardılar dalımızdan kırdılar kanadımızı
Hatırlar mısın bilmem bir sonbahar sabahında
Yağan yağmurda yürüyorduk seninle sahilde
Sokulmuştuk ıslanmamak için birbirimize
Dinlemiştim yüreğinin sesini tenini koklayarak
Avucumun içindeki titreyen ellerinin
Sıcaklığını hissediyorum halen
Bana baktığın o gizem dolu bakışlarının
Anlıyordum derince bana neler anlattığını
Sanki bir çocuk sevinci vardı ikimizde
Hiç bitmesin bu yağmur der gibiydi gözlerin
Dinliyordu sanki çarpan yüreğimin sesini
Tam o sırada az ilerdeki salepçide
İçmiştik seninle 2 fincan bol tarçınlı sıcak salep
Hissetmedik bile sıcaktan yanan damağımızı
Elimizdeki simidi paylaşırken seninle
Bu kez de martılar çok gördü bunu bize
Onlarda sanki kıskanmışlardı bu büyük aşkımızı
Koparmak istediler elimizden azar azar simidi
Pike yaptılar yanımızda yaramaz çocuklar gibi
Sanarsın kırk yıllık alacaklarımızdı
,Sonra sen attın denize elindeki yarım simidi
Kaptılar havada neredeyse martıların sekizi
Sonra odakladık bakışlarımızı
Karşıda bize bakan Kız Kulesine
Mağrurca bakıyordu kıyısına çarpan dalgalara
Ve arkasından gelen Eminönü vapuruna
Ardından eşlik eden ikili grup yunuslar
Yarış ediyorlar dı sanki seyir halindeki vapura
Öylece bakakaldık seninle ikimiz onlara
Olsak ta sırılsıklam aldırmıyorduk bile
Kenetlenen ellerimiz kopamıyordu birbirinden
Bitmeyen bir senfoni gibiydi sanki
Islanan saçlarımızı kurutuyordu içimizdeki sevgi
Şimdi her yağmur yağışında bakarım bulutlara
Hep seni görür ve hissederim o titreyen ellerini
Kopsak ta birbirimizden unutamam gözlerini
Çünkü sonsuza kadar ben
Seveceğim ta derinden ölene kadar seni.