Bitmeyen Senfoni Şiiri - Veysel Sari

Gecenin en karanlık, sessiz anında, yalnızlığın soğuk nefesi ensemde hissediliyor. Sanki bir hayalet gibi, varlığıyla yokluğu arasında gidip gelen bir acı. Duvarlar, bir zamanlar neşeyle yankılanan kahkahalarımızın, fısıldanan aşk sözlerimizin sessiz tanıkları. Şimdi ise sadece yalnızlığın yankısı, boşluğun uğultusu.
Gözlerimi kapattığımda, zihnimde bir film şeridi gibi dönen hatıralar. Gülüşün, bakışların, dokunuşun... Hepsi birer hayalete dönüştü, zihnimde dans eden acı hatıralar. Sensiz geçen her an, kalbime saplanan bir hançer gibi. Her nefes alışımda, ciğerlerime dolan sensizliğin acı kokusu.
Neden gittin? Neden beni bu dipsiz kuyunun içinde yalnız bıraktın? Cevapsız sorular, beynimde yankılanıp duruyor. Belki de hiçbir zaman bir cevabı olmayacak. Belki de bu, aşkın en acımasız yüzüydü.
Yalnızlık, iliklerime kadar işliyor. Sanki bu dünyada yapayalnızım. Kimse beni anlamıyor, kimse acımı paylaşmıyor. Herkes kendi hayatına devam ederken, ben senin yokluğunda kayboluyorum. Bir zamanlar birlikte çizdiğimiz hayaller, şimdi kül yığınına dönüştü.
Gözyaşlarım, yanaklarımdan süzülüp yastığıma damlıyor. Her damla, içimdeki acının bir ifadesi. Keşke bu gözyaşları, seni geri getirebilseydi. Keşke zamanı geri alabilseydim. Ama biliyorum, bu sadece bir hayal.
Biliyorum, geçecek diyorlar. Zaman her şeyin ilacıymış. Ama bu yara, kapanacak gibi değil. Her geçen gün, seni daha çok özlüyorum. Her geçen gün, acım daha da derinleşiyor. Sanki kalbim, sensizliğin ağırlığı altında eziliyor.
Belki bir gün, bu acı diner. Belki bir gün, seni unuturum. Belki bir gün, yeniden sevebilirim. Ama o güne kadar, sensizliğin karanlığında kaybolmaya devam edeceğim. O güne kadar, kalbimde sadece senin adının yankılandığı bir senfoni çalacak. Bitmeyen, dinmeyen bir senfoni...