Sensizliğin Acı Senfonisi Şiiri - Veysel ...

Gecenin en karanlık, en sessiz anında,
Yalnızlığın soğuk nefesi ensemde hep yanımda.
Sanki bir hayalet gibi, dokunur ruhuma sancı,
Varlığınla yokluğun arası, derin bir acı.

Duvarlar, bir zamanlar neşeyle yankılanan kahkahalar,
Fısıldanan aşk sözlerimizin sessiz tanıkları olurlar.
Şimdi ise sadece yalnızlığın yankısı, boşluğun uğultusu,
Her köşe bir hüzün kokar, yüreğimde derin bir kuşku.

Gözlerimi kapattığımda, zihnimde film şeridi döner,
Gülüşün, bakışların, dokunuşun... Hepsi bir hayale döner.
Birer hayalet olup, zihnimde dans eder acı,
Her anı bir bıçak olur, saplanır kalbime sancı.

Sensiz geçen her an, kalbime saplanan bir hançer gibi,
Her nefes alışımda, ciğerlerime dolar zehir gibi.
Sensizliğin acı kokusu, ruhumu sarar derinden,
Neden gittin? Neden bıraktın beni böyle, derinden?

Neden bu dipsiz kuyunun içinde yalnız bıraktın beni?
Cevapsız sorular, beynimde yankılanıp durmaktan teni.
Belki de hiçbir zaman bir cevabı olmayacak bu aşkın,
Belki de bu, aşkın en acımasız yüzüydü, zorlu yokuşun.

Yalnızlık, iliklerime kadar işliyor, ben üşüyorum,
Sanki bu dünyada yapayalnızım, sürekli düşüyorum.
Kimse beni anlamaz, kimse acımı paylaşmaz,
Herkes hayatına devam ederken, ben kaybolurum olmaz.

Bir zamanlar birlikte çizdiğimiz hayallerim,
Şimdi kül yığınına döndü, hepsi birer derdim.
Gözyaşlarım, yanaklarımdan süzülüp yastığıma damlar,
Her damla, içimdeki acının bir ifadesi, hep kanar.

Keşke bu gözyaşları, seni geri getirebilseydi yeniden,
Keşke zamanı geri alabilseydim, baştan başlayabilseydim ben.
Ama biliyorum, bu sadece bir hayal, gerçekleşmez asla,
Biliyorum, geçecek derler, zaman her şeyin ilacıysa.

Ama bu yara, kapanacak gibi değil, kanar derinden,
Her geçen gün, seni daha çok özlüyorum, her geçen seneden.
Acım daha da derinleşir, bir kor gibi içimde yanar,
Sanki kalbim, sensizliğin ağırlığı altında hep ezilir, kırılır.

Belki bir gün, bu acı diner, yaram kapanır bir umutla,
Belki bir gün, seni unuturum, sarılırım başka bir bahtla.
Belki bir gün, yeniden sevebilirim, tutunurum hayata,
Ama o güne kadar, sensizliğin karanlığında kaybolurum yata yata.

O güne kadar, kalbimde sadece senin adın yankılanır,
Bitmeyen, dinmeyen bir senfoni çalar, ruhumu yakar.
Her nota bir sızı, her melodi bir feryat taşır,
Bu acı bitmeyecek, sonsuza dek beni aşır.

Seninle geçen her an, bir film gibi zihnimde döner,
Her sahne bir gözyaşı, her an bir hasretle biter.
Sen benim yarım kalmış şiirim, bitmeyen şarkım,
Sensiz bu hayat, bir anlamı olmayan boş bir sandık.

Boş odamda yankılanır sensizliğin sesi,
Her fısıltı bir bıçak, her nefes bir ezi.
Beni bırakıp gittiğin o yerden beri,
Hayatım bir çöl oldu, umutlarım bitti.

Ne bir ışık var tünelin ucunda, ne de bir umut,
Sonsuz bir karanlık, sensiz geçen her bir boyut.
Yüreğim kan ağlar, gözlerimden sel olur akar,
Bu bitmeyen senfoni, beni her gece yakar.