Bitmeyen Hayatın Aydınlığı

Derin bir sessizlik,
Ardından gelen düşünceler.
Yanan sigara korunun,
Küle dönüşme anı…
Akla gelenleri,
Bir, bir kâğıda dökmek gerek.
Bitmeyen bir tutsaklık.
Aslında intihar edip
Hayata geri dönen
Ve bu dönüşün,
Son şansı olduğunu bilen.
Aciz, yarım bir yaratık…
Bitmedi düşünceler,
Yazıya tekrar ve tekrar
Geri dönmek gerek…
Yorumsuz kalan her söze,
Her bir parçaya sıkışan,
Son demindeki sözlerin,
Ölümle son bulacağını bilerek,
Sıkışmışlıktan kaçma isteği,
Bitmez demiştik sonuçta,
Aslında yaşamak da
Eziyet çekmek kadar sürekli.
Bitmeyen bir zalimler dünyasında
Sonu gelmeyecek bir yaşam fonksiyonu,
Tonlarcasını gördüm.
Evet, evet bizzat gördüm.
Bir değil binlerce hayat yaşadım aslında.
Bu hayat denilen saçma oyunda,
Bana biçilen bu kadarla kalamazdı sonuçta.
Denedim her birinde yeniden,
Kozadan çıkan bir kelebek edasıyla,
Varoluşsal denklemler kurmayı.
Her kuram bana farklı bir heves gibi geldi.
Aslında yoktu böyle bir komedi.
Her seferinde bir hafta ömrü olan,
Kelebeğe benzemek ne kadar fani…
Her seferinde denemek lazımdı,
Yeniden bir fil olmayı,
Hafızası kuvvetli,
Ömrü uzun mu bilinmez lakin
Yeniden ayağa kalkınca herkesin,
Her bir varlığın kaçıp yeni yerler istediği,
Belki de okyanusta bir balık olmalıydım,
Çok da isterdim aslında.
Yeterince iyi yüzemeyip
Bir avcının esiri olurdum belki.
Balıkçının kovasında balığa dönüşmek de
Aslında yeniden bir esaret değil mi?
Bu yüzden ölür ve yeni hayatta daha hızlı,
Daha çevik bir balık olurdum.
Kelebek olmaktan farkı kalmadı.
Demek ki,
Aslında ne olursam olayım,
İşin sonu yine bana bir tutsaklık vermekte,
Son demler demişken gerçekten,
Kurtulmak için fırsat tanı kendine.
Kaçma bir şeylerden.
Seni cesur bilenlere sakın dedirtme:
“O aslında göründüğü kadar değilmiş cesur”
Kaçma sakın hiçbir zalimden.
Hep üstüne, daima üstüne…