Bir gece başladı yıldızsız, aysız;
Ne horozlar öttü, ne sabah oldu...
Kibritler ıslaktır, çakmağım yağsız
Dar odam ebedî ışıksız kaldı.
Bırakmaz yakamı, dört yanım duvar;
Ne kapı, ne baca, ne pencere var...
Ne mektup gönderir sevdiğim dostlar,
Ne de bir tanıdık kapımı çaldı.
Bir zaman karnımı doyuran toprak
Üstüme gölgelik, altıma yatak.
Hiç ümit etmezken olacağa bak;
Nihayet ağzıma, gözüme doldu.
Ve işte dünyada en son arkadaş
Başımın ucunda dikili bir taş.
Bitti, doğduğum gün başlayan savaş,
Kâinat benimle beraber öldü...
(Dosta Doğru)
Abdurrahim KarakoçKayıt Tarihi : 5.11.2005 11:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
inceymiş be sevda köprüsü..
ellerimden tutan olmayınca
büyüyormuş yürek güpürtüsü..
şimdi ise düşlüyorum acaba sevdan da ölüm kadar gerçek mi
Cihan KAYA
TÜM YORUMLAR (8)