Bitmeyen bitmeler Şiiri - Ali Magemizoğlu

Gerisinden başladığımız her eylemde öne geçmesini başkalarının sırtından yapmadığımızda gurur edinmiş oluruz onurlanmak ise geriye düşmeden görebilmeyi gerektirir.
Kaybettikten sonra kazanmaya değil yerine koymaya koşullandığımızdandır kayıplarımız, hep kaybetmeye doğrudur yolumuz, yolumuz bir iken çatallanmaya başladığı an yüce bir dokunuşla tanrılaştırılmış bir duyguyla dolarız bir anlık düşlerimiz vardır bol olasılıklı ama gerçekleşmeyecek bir ütopyadır içinde dönüp durduğumuz duygu sistemi. Gerçek bütün çıplaklığıyla gözlerinde dans ederken kapatıp göz kapaklarını boğulmayı kim ister? Kim olmayacağını bile bile umutlanmak ister yada kim gömülür kendi sevgisinin içine çıkmamacasına,zaman durur karar anı an devinir bilince ve artık ellerin yabancıdır kendine.
Başkalarının yaşamı, duygusu, düşü bir paçavradır atılacak ilk şeydir yüreğinden sana hissedilen senin olan sendendir kim yüceltti seni en düşkün anında kim ellerini tuttu buza kesmiş gözlerindeki heyecanı kim diriltti göremediğin düşlerini…
Hiç birinizin bilmediği size en çok söylenenden başka bir şey değilse aynaya baktığınızda koca bir çift gözden başka hiçbirşey çıkmayacak karşınıza zamanla bir bulanıklık ve ardından bakmak istemeyeceğiniz rastgele kesilmiş bir gökyüzü parçası gibi olacak başkalarının yüzü ne gökyüzü ne yağmura sinmiş toprak kokusu alıkoyabilecek seni istikametin bellidir, gözleri bir anlam bulabilmek için etrafını kollayan anlamını çok gerilerde bırakmış, yanlışları karara bağlamış gardiyanlar diyarı, hükümlüsü kayıp, hükümsüz birer gardiyan birbirini görür ancak başkasında arar kaybettirdiklerini.