Bitmesin Şiiri - Mehmet Şerif Ekici

Solgun kapı
Kapıdan geriye suskunluk
Hazından geriye esaret kalan ey aşk!
Bekliyor ve inanmıyor artık isminin sözlüğüne.
Sevdaya dair ne varsa ünlüdür hokka dökmesiyle,
Maşukun yüreği bu kadar huni olmasa…
Belki hep bunun için,
Hayır kesinlikle bunun için,
Susadıkça susuyorum şiirin isyanına.

Utanacak nesi var ‘’ gitmeliyim’’ demenin
Bir kök kaktüsün arkasına sığınabildikten sonra.
Geriye bir şey kalır mı ki artık,
Bulutlar eyyamı kana buladıktan sonra.

Bitiyor elbet, bitmesi lazım, bitmesin,
Bitiyor…

Biten bir gül gazelidir, yüreğimden çekilmiş,
Kanlı bir gül sapıdır belki… olsun kime ne?
Bir insandır, bir dünyadır –olsun- aman sen de…!
Sen nutkunu gür tut düzenin değerleriyle,
Ben bitmesin diyorum yine de
Bitiyor…

İsli bir ay doğuyor ve kirlice aydınlanıyor yol,
Ben gölgeden yürüyorum, ise batıyor üstüm başım,
Mağarasına yürüyüp Hira’yı bulmaktı oysa amacım,
İs katmerli, ay sönüyor halbuki

Bitiyor elbet bitmesi gerek, bitmesin

Bitmesin… Bitmesin… Bitmesin…

Biterse çocuk kalır mıyım bayram sabahlarında?
Biterse dizeler çıkar mı böyle lugatsız?
Biterse nasıl özlerim annemi?
Nasıl ıslanacak Nisan nasıl?
Bitiyor…
Sevgilim güle esrar aşılıyor çünkü
Ben de kaktüse gül.... –ne komik-
Bitsin madem, bitecek elbet, bit(me!) sin…