Bitme Şiiri - Rabia Can Ulaş

gitme böyle apansız, n'olur bitme
sensizliğe koştum
gözlerimi hüzünle doldurdum
içtim, dağıttım kendimi beyaz kağıtlara
mudanyada denize soktum düşlerimi
üşüdüm,
sana geldim
istersen kov beni düşlerinden
ama gitme, böyle bitme
daha yürürken düşlerimiz
okyanuslar dolusuyken sevdamız
dur bitirme
gitme n'olur
sensizliğe koştum seninle dolu
kalbimin frenleri tutmuyor
attım kendimi ordan oraya
öyle çok içtim
dumanla doldurdum içimi
belki bir emboli olursun
bitirdiğin yerde biterim dedim
illede seni seni çok sevdim
hastayım dedin
ıraklarda öyle hüzünlendim
kederlere boğdum ömrümü
daha yaşanacak öyle çok şey var
daha bitiremedim özlemini
tüm varlığını çekip gitme

çocuk yüreğini alıp gelmedinmi
yangınlar basmıyormuydu ömrümüzü
yalnız gecelerde
sende tanrıya dair yakarışlar
bende intihar çicekleri açmıyormuydu
sonra aldın minik yüreğini
ve doğdun ömrüme bir dolunay
ve bir gün ben yokum dedin yüreğimde ağıtlar
akşamlara her bakışımda gelişini her anımsayışımda
adın geceleri göğsünden yaralar
sen gidiyorum dedin ama
bende sana öyle kocaman bir yer var
bir yer varki
gitme hala rüyalar varsa
bitme eğer yaşadıklarımızda aşka dair tek bir hece varsa..
bitme..gitme..n'olur