Bitlisin gülleri Şiiri - Sevginaz İnal

Bitlis'in Gülleri

uçmaktan korkan ürkek kuşlardık biz
yuvalarımızdan savrulmuştu herbirimiz
bilmiyorduk...
yirmi beş kız çocuğu
utangaç ürkek...
bindokuzyüzsekseniki sonbaharında
yatılı okula savrulan...

kimimiz Muğla,Malatya,Ankara'lı
kimimiz Edirne,Tunceli,Isparta'lı
kimimiz Eskişehir,Nevşehir,İzmir'li
kimimiz Mersin'li...
"düşünüyorumda şimdi yalnız Karadenizden yoktu bilmiyorum"

elleri toprak kokan,garip,fukaranın çocuklarıydık biz
ömürlerinde köylerinden dışarı görmeyen...
çoğumuz alafranga tuvalet görmemiştik
duş nedir bilmiyorduk...
bir çok şey bilmiyorduk
ped nedir bilmiyorduk,analarımızın diktiği
ara bezini kullanırdık o malum günlerde...

seksen ihtilalinin,bastırılmış çocuklarıydık biz
bazı öğretmenlerimiz kollasa da...
bazıları tam bir diktatördü başımızda...
birbirimize sokulurduk gece yarılarında
bizim bizden başka kimsesi yoktu...
yatakhanelerin dili olsa konuşsa...

Bitlis'e kar yağar biz üşürdük
sarkıtlar oluştururdu saçaklardaki buzlar
çarşı izinlerinde birbirimize sokulurduk
düşe kalka yürürdük yollarda...
"sabah yedi etüt,ders, akşam yedi etüt"
düşünüyorum da şimdi ne çok çalışmışız...

aynı tip mantolarımız vardı
kahverengi ve kadifeden
bilirdi herkes bu kızlar sağlık meslekten
yetmiş yaşında adamlar laf atardı bazen
ürkek ceylanlar gibi sekişirdik...

yürümekten korkan yirmibeş kız çocuğuyduk biz
usul usul yürüdük,korka korka büyüdük...
kuru soğan,salça ekmek çalardık geceleri yemekhaneden bazen
tadı bal olurdu...
evleri yakın olanların anaları
kavrulmuş buğday,kurutulmuş dut,otlu peynir gönderirlerdi,bölüşürdük...

yetimhanenin çocuklarının yanına giderdik
beraber türküler söylerdik
'dağlar seni delik delik delerim'
türküsüyle burnumuz da tüterdi evlerimiz
kendi yoksulluğumuzu yoksunluğumuzu bilmezdik...

biz yirmi beş kız çocuğu
bindokuzyüzseniki sonbaharında
ayrı evlerden gelip aynı sofrada oturan kızkardeşlerdik..
beraber ağlar beraber gülerdik...
biz Bitlis'te açan gonca güllerdik...

MAYIS 2020
YERKESİK/MUĞLA
SEVGİNAZ AYDIN İNAL