Bitlis'in Geceleri Şiiri - Yunus Öndoğan

Bitlis Kalesi bir yandan,
Dideban Dağı bir yandan,
Tüm ihtişamıyla,
Yırtar karanlığını gecenin.
Kar geceye yoldaş olur.
Ay ışığı en güzel haliyle
Düşer yollarına Bitlis'in.

Sessiz ve derin bir dua gibi,
Minarelerden ezanlar yükselir gökyüzüne.
Dili olsa da konuşsa Bitlis Kalesi.
Anlatsa eşsiz güzelliğini bu şehrin.
Anlatsa gecelerini Bitlis'in.

Daglar başı dumanlı dağlar.
Bitlis'e ezelden yar olan dağlar.
Siyah bir elbiseyi giyer gibi.
Giyiverirler gecenin siyahını.
Ve gece bir şehre ancak bu kadar yakışır.
Gecenin karanlığı Bitlis'e düştüğü an.
Sanırsın bu şehrin her bir yanı,
Cennet'ten yeryüzüne gelen bir armağan.
Geceyi bir çarşaf gibi örterek üstüne,
Bitlis'in koynunda mışıl mışıl uyur Dideban.

Işıl ışıl parlayan yıldızlar,
Bir kandil gibi aydınlatır bu kenti.
Sokaklar gece ile hasbihal eder.
Kavak avaçları rüzgara boyun eğmiş,
Omuzlarında hafif ve tatlı bir keder.

Bahçelerde inceden bir gece esintisi.
Karanlığın içinden yükselerek göğe çıkar,
Dualar eşliğinde Ulu Camii'nin Davud-i sesi.
Alemdar Baba'nın karışarak geceye,
Ta İstanbul Eyüpsultan'a gider mübarek nefesi.
Karanlık çökünce taşına, toprağına Bitlis'in
Bir masal gibi olur bu kentin gecesi...