Bitli Sokak Çocuğuna Şiir

Sana acılı şarkılarda kollarını kesmeyi öğretenler utansın,
Pencere arkasından keyfini sürdüğümüz kış günlerinde,
Son selpağını satmak için titrerken it gibi sokaklarda,
Seni taciz edenler utansın paslanmış ruhlarıyla...

Okuma yazman yoktur belki de,
Bariz, luzumsuzluk benimki de,
Belki sana bir şiir yazmaya çalışırım da,
Kıçını sıcak koltuğa dayamış vicdanımı rahatlatırım.

Utanma sen çocuğum,
Saat yaşını gösteriyor bak,
Tam on iki!
Gece yarısı, yarıp geçiyor kalbimi,
Koy bitli başını omzuma be kardeşim,
Sen de utanma, ben de,
Ağlayalım,
Ağlamaktan bıkıp bir gülmedir bizi tutana kadar,
Bu saatte geçmez burdan, gözleri renkli güzel kızlar,
Ne sen çizdirirsin, ucuz biryantinin şaşaalı karizmasını,
Ne de ben saklarım bilmem nerede unuttuğum, bu saçsız başımı..

Boş ver be oğlum, güzelleş, bak gözlerinde bin umut,
Haydi gülelim, görenler deli desin,
Ne utanacağız be oğlum! Yeter üşüyüp ağladığın sokaklarda,
İnadına inadına ısıt yüreğini,
Onlar donsun bilmemkaç derece sıcak odalarda...

Bakarsın bir bahar gelir de kazara,
İşçi tulumları giyeriz, gülerek gideriz mahalle pazarına,
Annen seçmez dometesi ucuz diye çürüklerinden,
Belki boğazından et de geçer hani,
Olmayacak şey değil be çocuk!
Utanma kurduğun hayallerden!