Bitkisel }Kaktüs geçidi Şiiri - Akın Akça

Yok nedense azraille asla barışmak;
ne var ki, nefse de pek pay biçmeyecek.
Akılla ve vicdanla verilir
duygu süzgeçinden geçilecek kararlar.
Kaktüs geçidinde fırıldakça;
'nefis' yerine nefs ve ama
azrailse gene kuru orakçıl azrail.
Kaktüs geçidinde azrail;
tepenin üzerinden vadi zeminine
bakan bir çift göz sezgisi yakınen,
pelerinin cübbesi uzantılığı kapüşon:
Kaktüs Geçidi'nde güneşin önüne bir bulut.
Ben buna tolerans göstermem,
gösteremem; azrail tepeden baktığında
vadide emekliyordu nefs. O bulutsa,
(iyi bari olsun hadi) işte nefs;
astık ağaca, beklesin öyle.
Bir 'yarım 'Necip Fazıl' yürüyor;
karartısı yok, güneşi ise bir 'tam 'Necip''
çünkü kürekler uzun gelmiş olmalı
belki de sansar çıkarcısı gölgece bir nehre;
tıknaz ise çünkü kısa kürekler,
yürekler de olanca uzun ve geniştir.
Sonra bu buluşmalardan türeyecek
nehir ise işte esas doğum anı.
Demek ki, o nehir işte gerçek nehir.
Biz burdayız, ve gitmeyeceğiz, ki gitmeyiz.
İşte gerçek nehir,
arılaşmış bir esans zerki verdik,
O derece saf, billur;
'gerçek' bile nitelendirilmek
onun için olabilecek, zehir.
Eh, Orta Anadolu'da
kısa yürek tıknaz maki ruhları
temize çıkarıldığına göre;
işine bakabilir artık güneşin altınca
bütün kürekler, mutlu, huzurlu,
ister kadırga isterse taka.
Ölüm olmayacak azrail usulü;
orak, kürk-kürekleri'miz,
küreklerse işlevsel nefslerimiz.