Bitkisel Hayat Şiiri - Dilek Öztürk

Sevdiğim sensizlik zora girdi iyice.
Ellerim hep titriyor,
Bedenimde bir soğukluk,
Gözlerimde yaşlar,
Dilimde adın,
Yüreğimde sancın…

Bitmez bir sessizlik içinde seni bekliyorum,
Ve bu sessizlik kulaklarımı yormakta.
Gözlerim hayalinin etrafında,
Ayırt edemiyorum senden başka hiçbir şeyi.
İsyan etsem kime ne,
Yada ağlasam delice.
Sessizce çekip gitsem kim anlar yokluğumu?
Ama bitkisel hayattayım ve kendi kendime gidemiyorum bile…

Ben sensizliğe mahkum ve mahkumiyetim bilinmemekte.
Ben sana hasret ve hasretim hiç dinmemekte.
Bertaraf ettim kendimi.
Sensiz her şeyden çektim elimi.
Yalnızlığın en koyu yerindeyim,
Sessiz bir sensizlik içinde.
Yaralarım ve ağrılarım var,
Bunları umursamaz tavırlarımda.
Olmamanın dışında hiçbir zorluk acıtmıyor artık beni.
Her şey anlamını yitireli epey oldu çünkü.
Sensizliğin bitkisel hayatındayım artık.
Birilerinin fişimi çekmesini bekliyorum,
Yada gelmen gibi bir mucizeyi…
27 aralık 2005
Dilek