Bitiyorum Şiiri - Sibel İnal

Ben bitiyorum.
Ruhum yavaş yavaş ölüyor.
İçimdeki çocuk,
Pılısını pırtısını toplayıp,gitmeye hazırlanıyor.

Kışa dönüyor içimdeki bahar,
Omuzlarımdaki yük, iyice bastırıyor,
Çökmek üzereyim, tipiye döndü kar,
Tek tek kapanıyor ışığa çıkan yollar.

Ellerim titriyor... Hiç olmazde önceden,
Ağlamak, gözümün ucuna gidip gidip geliyor,
Eser kalmadı çocuk yüreğimden,
Eşyalarını koydu kapıya, ha çıktı ha çıkıyor.

Ben bitiyorum.
En kötüsü ruhun ölmesiymiş meğer,
Henüz ölmedi belki ama,
Çok fena can çekişiyor.

Tekrar güneş doğar mı acaba?
Umut tekrar yeşerir mi ruhumda?
Kapanan yollar ışığa açılır mı?
Vazgeçer mi içimdeki çocuk gitmekten?
Acaba, tekrar dönebilr miyim bahara?

Ben bitiyorum.
Ve,
En kötüsü..
Bilmiyorum...!