Bitiş Şiiri - Nursel Ahsen

Efsun’dur, bilinmez ışık,
Beni alır, peşinden savurur,
Bir ok olmak ister aniden,
Saplanırsa kalbine, pervane olmak ister,
Ahı işitince derinde, feryat figan olur!
Olmasın figan güller!
Sararınca yaprak, ömrü azalırmış,
Kuruyunca toprak, hastalanırmış,
Ne sen anlarsın ne de başkası!
Meçhulde kalınca, herşey tepeüstü,
Ne sen görürsün ne de o!
Parmak uçlarında toplanıverir ya nefesin,
Sallasan parmaklarından akacak gibi!
Herşey toplanır, hayatın en saf noktasında,
Geçmiş ile bugün arasında, bir vakit,
Bugün ile gelecek arasında, bir boşluk,
Bir kilit takarsın, o anlarda,
Yaşamın son demi, seni çağırır...
Kepenkler pas tutmuştur, yıllar sonra,
Kapanma vaktidir, gözler yorgun,
Beden, bir oluşun bitişindeydi!
Ruh ise, sonsuz başlangıcın eşigindeydi!