Bitirmek İstedim Bitmedin İstanbul...

Bitirmek istedim bitmedin istanbul...

Maramaranın suyundan içen martılar..
Gözyaşlarınız neyi simgeliyordu.
Duayımı yoksa bedduayımı
Vuslat bitti bu keder bu çile niye..

İstanbula dair ne varsa içimde
Kızı kısrağı hepsi bu alemde
Trenin sesi aşığın isyanı..
Sultanahmedi, Ayasofyası...

Kaldırım taşlarını sayıyorum
Şişe kırıklarına basıyorum
Akan her kan damlasında
Su misali hayatımı yeniliyorum...

Anaların ağzında bir feryat...
Önlerinde seccadeleri başında örtüleri.
Kulağımın duymadığı sözü dili.
Karşındaki gönle nakşet istanbul..

Ömrümü tükettiğim yıllar hatrına..
Ruhumu satmıyorum değiştirmiyorum..
Böyle zamansız umulmadık mavi günlerde
Bir bekleme salonu sessizliğine bürünüyorum..

Seni sevdim İstanbul gönlümü içermedim
Gönül kimi isterse ona yakın olur imiş..
Aldın işte beni içine
Gönül koymak, isyan etmek, Bu feryad niye..

Yalnız kalmış çölde suyu ararcasına
Buldum seni alemi bürüyen eteğine tutunarak
Ciğerinden kalemimle kan çekerek
Bitirmek istedim bitmedin istanbul..

Unutmak seninle ölmekti İstanbul
Günahkar bir dille...
Tepelerin harman yerimi..
Yoksa ferman yerimi istanbul