Bitimsiz Yol Şiiri - Süleyman Eser

Bu yol nereye gider?
Kuytu ve tekinsiz zamanda,
Dermansız yanan lamba
Sarılmış fersiz bataklığına.
Issız şifa odasında,
Dert kasnağında gergin ruhum.
Avazı çıktığınca suskun,
Uyuşuk bedenim.
Ellerimde güneş batmış.
Özümden nur süzülmüş,
Yüzüm menfur hüzne meftun.
Kıramam çemberini esaretin.
Yalvarsam da nafile.
Kaldı ki sızlanmak ne mümkün.
Doğrulamam, çetin yüküm.

Küstah sarmaşıklara inat,
Açtım yolunu yüreğimin.
Aklım kaçmadı elden, hayret!
Yeşerdi ruhumda ettiğim yemin.

Yaradan bereden görünmez
Aklımın çıkmaz sokakları.
Yaradan nereden gösterir
Bilinmez, derdime dermanı.

Bu yol nerede yiter?
Sol yanımda yangın paniği…
Ayağıma değdi başımın alevi.
Ayyuka çıktı suskunluklarım.
Kaynağından içtim kederi.
Elimin erdiği kadar sevdim.
Gönlümün derdiği amansız derdi.
Her ferdi yar, kesreti ağyar
Bildim kalbimce.
Ne vakit dile gelsem
İzbe beyinlerde ezildim
Deli dediler bana, delilsiz.
Şahit tuttular uyuttuklarını.
Ne vakit düşlesem gülüşlerimi
Ağladım, kahretti iki gözüm.
Gürültü içinde yok oldum.
Duyulmadı son sözüm.

Bu yol burada biter...
Derdim, lakin bitmez.
Yol ve yordam yazılmış alnıma.
Zincire vurup cam küreyi
Kırmadan taşımalı boynumda.
Yedi memleket için içmeli
Baldan tatlı şifa şerbetini
O vakit değer güneş sehere,
Manasız ninniler destana döner,
Yıkılır nem kokan geceler,
İçimde sır olur arsız hasret.
Nedensiz sevdiğimden sebep
Bu yol bitmez ilelebet.

01.10.2022