Bitenlerin Ardından Şiiri - Ozan Kıratlı

Ne geceler geçti uykusuz
Ne kahırlar çektim
Zavallı bedenimi hasta ettiler
Günler geceler değil aslında
Yıllar üstüne yıllar
Korkuyorum artık
Senden ondan öbüründen
Ama en önemlisi
Korkuyorum kendimden
Sen de benden korkuyorsun
Farkındayım
Kış geldi
Hava soğuk
Çok kan kaybettim üşüyorum
Bazen ellerini
Hissediyorum saçlarımda
Etrafıma bakınıyorum
Yoksun
Üşüyorum
Her nasılsa kaybettim
Yok artık elimde değilim
Biliyorum herşey yanlıştı
Ya da yanlış olan bendim
Sende karışığım
Seninle karışığım
Sevdiğim sevebildiğim
Nerede bulursun
Geceyi gündüzü kaybettiğinde
Nerede ararsın
Aklınla ruhunu
Sevgiler ki yanar geceleri
Sevgiler ki kanar gündüzleri
Sevgim seni aramam için yanıyor
Sevgim sen kanıyor
Aranıyorum kendi içimde
Adın bir redif gibi
Her cümlemin ardından çıkıyor
Ben, ben olmaktan çıkıyorum
Adını söylemekten korkuyorum
Oysa ki
Adında bir harfin içindeyim
Bir labirentte gibi
Çıkışı arıyorum
Adını her söylediğimde
Sanki daha çok kayboluyorum
Özlüyorum
Seni seviyorum demeye de korkuyorum
Seni sevmeye de özlemeye de
Ve ellerim bir daha seni tutamayacak
Gözlerim gözlerine bakamayacak
Dudaklarım teninde dolaşamayacak
Biliyorum
Ama yine de
İşliyorum aşkımı kendimde
İşliyorum nakış gibi yüreğime