Bitenlerden Şiiri - Orçun Başol

Bir şehirde bir aşk bitmiş. Kime ne!
Şaşmaz insan bu bitişten
Bu erken tükenişten

O minik yüreğin minicik bir köşesindeki,
Kıpırdanış azalmıştır artık

Yapılan fedakarlıklar unutulmuş,
Yorgun gönlü boşlukta salınır

Acıydı çektiği,
Aşıkken nefes sandığı

Yorgundu gülerken,
Aşıkken düşünmekten

Çok zor olacaktı bu ayrılık,
Bin bir hatırasını gömmek toprak başında,
Ölüye bakmak ne zor şeydir
Göz yaşları sel olsa çıkmaz yerinden

Biten bir aşkın hüzünlü hikayesi bu
Donuk gözlerin nemli hışırtısı bu
Yüze kapanmış ellerin dua’ya
Şaha kalkışı bu

Acıların çise, çise düştüğü
Yavaş, yavaş vurduğu
Her vuruşta,
İçe sinen ta içlerine yerleşen
Sinsi yalnızlığın şuha kalkışı bu

Hava puslanınca, bir hatıra, ağla
Yaprakların üzerindeki, yağmur tanesinin,
Güneşte parıldayışını görünce yine ağla …

Sevdin, belki de sevildin nafile
Sonu ayrılık olduktan sonra neye yarar

Aşk günlerinin büyülü aleminde, yaşarken ki
Hatıralarını canlandırmak için,
Her şeye bir bahane

Yalan değil çoğu,
Her yere onun eli onun teni,
Onun kokusu sindi diye …

Acının yorgun fısıldayışı boğar, sıkar, bunaltır insanı
En açık havada pus görür her yanda

Her günü aynı geçer artık

Biten bir aşkın hüzünlü hikayesi bu
Sonu görünmez ufukta!

Bitenlerden mi? Bilinmez …