Biten Hayat Onların Şiiri - Derin Deniz

Barış, sımsıkı kenetlenmiş elleridir insanların.
Sıcacık bir ekmektir o. Barış, bir annenin
gülümseyişinden başka bir şey değildir.
Y. Ritsos

Elini yüreğinin üstüne koydu. Yorgundu, yılların yaşanmışlığı saçlarında ışık gibi duruyordu annenin. Evlatlarının sıcaklığıyla gönendi gönlü.... Dört fidan... Dört yürek gülü... Yemedi yedirdi, içmedi içirdi denir çoğu kez anneler için. O da öyle yaptı. Hastalıklar, yokluklar, kimi zaman imkânsızlıkların acımasız gerçekliğine boyun eğmeyen anne direnciyle kotardığı çareler geldi dizildi gözlerinin önüne... Başardım dedi, ama başardım... Dördünü de büyüttüm, artık koca bir yaşam var önlerinde. Biz onlara bütün sevgi bahçelerini sunduk, o bahçelerin en güzel çiçeklerini yataklarına örtü yaptık... Onları koruduk, onları hayatın kollarına güvenle bırakacağız... Yorgunum dedi anne... Ama mutluyum... Sofrasını kurdu, iç huzuruyla donattığı sofrasını çocuklarına hazır etti... Akşam alacası yavaş yavaş sararken kenti, anne çocuklarını çağırdı yanına... Sonra hepsini sırasıyla sarıp sarmaladı, bağrına bastı. Dört evlat ve annenin kolları... Dört evlat ve annenin kolları sevgi yumağı gibi dolaştılar birbirlerine. Anne yeniden mutluyum dedi...
Birazdan bir bomba düşecek bu eve... Bitecek her şey.
Kana bulanacak her yer...
Kadın aynada gözlerine baktı uzun uzun... Binlerce yıldız akarken gözbebeklerine... Kalbinin sesi kulaklarında atıyordu aşkla... Onu seviyorum dedi, onu seviyorum ve onu tanıdıktan sonra hayatın anlamını kazıdım yüreğime... Aşkla güzelleşen bütün insanların inancıyla, bir kez daha özlemle andı sevgilisini... O gelecek ve kapıyı açtığımda, ona sarıldığımda bir kez daha var olmanın anlamını kavrayacağım yeniden, diye düşündü... Uzun bir bekleyişin, emeğin ardından gelen her kavuşma güzeldir elbet dedi. Ve biz bu aşka yıllarımızı verdik. Bir kuşu, bir çiçeği, bir ağacı, yani hayatı onunla seviyorum dedi. Aşkın büyülü, buğulu, esirgeyen ve koruyan kollarında, sevdiği adamı sevinçle karşıladı kadın. Elini tuttu, yüreğinin üstüne koydu. Orada, insanı bulma yolunda, insan olma yolunda... Seninle, sonsuza dek, ihanetsiz, birbirimizi acıtmadan, incitmeden, korkusuzca hayatı göğüslemek için dedi... Ellerini yeniden güvenle birleşti. Adam kadının saçlarını okşarken, benim olan bütün bu güzelliğe, bu sevgiye, bu aşka teşekkürler dedi... Kadının gözlerinden akan yaşlar bu güzel sesin içinde eridi gitti...
Birazdan bir bomba düşecek bu eve... Bitecek her şey.
İki sevgilinin elleri ayrılacak birbirinden sonsuza dek...
Oyuncaklarının arasında bir çift tombul minik el gezinip duruyordu.. Çocuğun kahkahası, odasında oturan annenin müziği oluyordu her zaman. Çocuk kuleler dizdi.. Evler kurdu.. Bahçeler yaptı.. Bahçelerin içinde küçük sevimli beyaz köpeğini dolaştırdı sevecenlikle.. Arada bir heyecanla annesine seslendi. Gel bak dedi, gel bak anneciğim öyle güzel evler yaptım ki, oyuncaklarımla.. Anne-evlat neşeyle oynadılar birlikte. Sonra anne çocuğun küçük tombul ellerini onlarca kez öptü, yanağına bastırdı sevgiyle. Mühendis olacak benim güzel yavrum dedi... Çocuk, belki de kaptan olurum anne dedi. Çünkü birazdan, oyuncak havuzunda gemilerini yüzdürecekti. Annesi ona dedi ki, eğer şimdi gidip yatağında mışıl mışıl uyursan, ödülün koca bir dilim çukulatalı pastadır. Çocuk oyuncak ayısını aldı koynuna ve rüyası çok bir uykunun kollarına yürüdü.. Anne gözleri ıslanarak seyretti yavrusunu o uyurken uzun uzun.. Sonra sevgiyle bir öpücük kondurdu alnına yavrusunun. Sevgiyle örttü üstünü...
Birazdan bir bomba düşecek bu eve... Bitecek her şey.
Bu küçücük beden parçalanacak...
O anne, o sevgili, o çocuk dünyanın bütün barış güvercinlerini uçursalar da gökyüzüne, bir teki bile Pentagon’un veya Beyaz Saray’ın çatısına konmayacak... Kanatları kirlenir diye...