Bitap Şiiri - Metin Bahri

Güneşi doğuruyorum olağan güçsüzlükle
Emziriyorum gökyüzünün en ihtişamlı köşesinde
Pul-pul yıldızlar döküyorum aç gözlü geceye
Yıllanmış bir bahar gibiyim adeta
Bir sokak lambasının aydınlattığı, çıplak kaldırım misali
Kirlenmiş hissediyorum, herkesçe yıllanmış gibiyim
Toprak kokusu yayıyorum dört bir yana
Her koklayan şifa buluyor dengimce
Bir kelebeği kanatlarından seviyorum
Kısacık ömründe, sevinçten ölecek belki de
Dışımda paslanmış bir bedenle geziniyorum
Her gören aklını yitiriyor, kahkaha atıyor hunharca

Yüreğinize gömün beni, toprak istemez