Gece oldu yine, yalnızlık hırkamı giydim bekliyorum. Anılar masanın üzerinde duruyor mavi kaplı defterimin atında, ağlıyor kelimeler kalemimden dökülen her hatıraya. Ay parlak hiç olmadığı kadar aydınlık bir yüzüm var şimdi oturduğum koltuğumdan bana bakan Ay'a el sallıyorum, gülmek gelmese de içimden. Yalnızım bir çocuk gibi bekliyorum. Babama dedim ki dün;
“Bana elma şekeri alır mısın? kocamanından, hiç bitmeyeninden kan kırmızısı olsun tadı şekerden de tatlı, bal gibi olanından.”
Şaşkın zavallı babam baktı yüzüme.
“Deli kızım benim, sen hiç büyümeyecek misin? ”
Ne diyeyim bilmem ki! . Biliyordu ki alamayacak biliyordu ki yiyemeyeceğim neden istemiştim o biliyordu..........
Kalkmak istedim oturduğum yerden, anıları göndermek bütün mumları yakmak radyomu açmak ve dans etmek istedim. Elime bir kadeh almalıydım içmeli içmeliydim bu gece. Ama ben içki sevmem ki. Unuttun! neler oluyor sana, neler düşünüyorsun delirdin mi yoksa.....
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
