Bıktım artık kendi içimde kaybolmaktan
Kendimi bir yerlerde aramaktan, ruhumun kolundan tutup da …
Azarlamaktan bıktım. Tokatlamaktan Ruhumu…
Kızartmaktan, kıpkırmızı yanağını… kanatmaktan bıktım…
Bıktım artık senin yokluğundan
Boş odaları görmekten hep boşluklarda kaybolmaktan
Bıktım artık geleceği bilmemekten, amaçsız yaşamaktan
Ağlamaktan geceler boyu sevda türküleri tutturmaktan
Bıktım!
Nedenini bilmediğim bir yaşam sebebim var hala…
Bir yerlere saklansa da alçılansa da sönük sevda…
Duvarlara, taşlara, üzerine binlerce defa basılmış…
Kaldırımlara saklansa da çıkarabilmek seni bir karanfilin içindeki…
Arı gibi yakalayabilmek kanatlarından…
Bıktım artık ben arıyı aramaktan
Milyonlarca karanfil koklamaktan…
Bal bulamamaktan bıktım!
Bıktım her gün, tekrar nedensiz ağlamaktan
Duvarlarda, kaldırımlarda, yollarda…
Eskimiş bir kâğıt parçası olmaktan
Yaşamak ağır geldi bana,
Sevdanın türküleri, ayrılık şarkılarıyla
Dolandı boynuma…
Sallandırdı umutlarımı
Eski, kalın bir halat
Düştüm ben kendi içimden
Bilinmez uçurumlara…
Ama bıkmamakta gerekir bazen
Tutunmalı Everest’in doruk noktasına…
Ya da bilmediğimiz soğuk bir tepedeki…
Sarı, ince boyunlu bir çiçek gibi…
Soğuklara, yağmura, yollara inat…
Arıyorum seni karanfillerde balım!
Vuruyorum adınla yollara
Hani çoğu bismillah la başlar ya sabahlara
Ben de senin adınla doğuyorum
Yataktan ilk doğrulmaya kalktığımda
“ Sema, Sema” “Bismillah Bismillah”…
23 Ocak 2008
Kayıt Tarihi : 23.1.2008 17:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!