Bismillâhirrahmanirrahim Şiiri - Şule Akşit

Apar topar kapıdan çıkarken,
İpten toplanıp yatağın ucuna atılıvermiş,
Kimin pantolonu, kimin çorabı belli olmayan
Çamaşır yığını gibi ,buluverisin dertleri kucağında.
Nereden gelip, ne ara yığın oluverdiler,
Düşünemezsin bile.
Dizlerinin çözülen bağına takılır aklı,
Hangi derdin yorgunluğu omuzlarında
Hangisi ayaklarına çökmüş
Düşünmeye mecalin bile yoktur.
Ara ara kalabalıklardan kaçtığın dağda
Yaktığın kamp ateşinin gri soğuk küllerini
Cılız kuru dal parçasıyla karıştırırken
Oraya bura uçuştuğu gibi
Hafızan da eski yeni ne varsa
Uçuşur, toplayamazsın...
Her fırtına da ayrı zorlanmaktan
Yalama olmuş anlam ambarının yorgun kapısının
Kendi kendine acı acı gıcırdayarak
Açılıp kapanmasını izlersin, donuk gözlerle.
Sonun sonu bu olsa gerek dediğin yerde,
Nerden geldiği belirsiz bir huzur
Tüm benliğini doldurur.
Öldüm de, hafifledim mi dersin,
Anlam vermeye alışmış zihnin,
Son kalan bir canla onu içine alıp
Gökyüzüne çıkaran buluta dokunmaya çalışır.
Gücü yetmez, zaten bildiği hiç bir şeye de benzetemez.
Yükselir derin boşluğun ıssızlığında huzurla,
Kimin ne dediği anlaşılmayan bir kalabalıktan
Uzaklaşır gibi uzaklaşır, kıymetli dünyasından,
Ölümlerden ölüm beğenip, ölemiyorken,
Ne yaşamın ne ölümün
Onun harcı olmadığını anlayıverir...
Gülmeyi unutmuş yüzünde bir masum tebessüm...
Göz bebeklerinde yeni bir anlam belirir,
Bismillahirrahmanirrahim....

10.11.2016 /Denizli