Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Toplu taşımacılıkta yeni bir milat başlıyor, SIRAT :))))) en hızlısı:)))
Ayy ahhahhaaa çok güldüm:)
Sırat'a metrobüs muamelesi yaparsan çarpılırsın bak demedi deme:)))))))
Sende Bismillah de dostum bismillah
Tüm kapılar açılır bi-iznillah
Kalbe ilmek ilmek dolar zikrullah
Sende Bismillah de dostum bismillah....Tebrik ederim...Her işin başı Bismillah....Muhabbetlerimle..
çok güzel...
TEBRİK VE TEŞEKKÜRLER
'Bütün mevcudât lisân-ı hal ile, ’Bismillâh’ der.' Öyle mi?
Evet. Nasıl ki, görsen; bir tek adam geldi, bütün şehir ahalisini cebren bir yere sevk etti ve cebren işlerde çalıştırdı. Yakînen bilirsin, o adam kendi nâmiyle, kendi kuvvetiyle hareket etmiyor. Belki o bir askerdir, devlet nâmına hareket eder, bir padişah kuvvetine istinad eder.
Öyle de, her şey Cenâb-ı Hakkın nâmına hareket eder ki, zerrecikler gibi tohumlar, çekirdekler, başlarında koca ağaçları taşıyor, dağ gibi yükleri kaldırıyorlar. Demek her bir ağaç 'Bismillâh' der; hazîne-i rahmet meyvelerinden ellerini dolduruyor, bizlere tablacılık ediyor.
Her bir bostan, 'Bismillâh' der, matbaha-i kudretten bir kazan olur ki, çeşit çeşit pek çok muhtelif leziz taamlar, içinde beraber pişiriliyor.
Her bir inek, deve, koyun, keçi gibi mübârek hayvanlar 'Bismillâh' der, rahmet feyzinden bir süt çeşmesi olur. Bizlere Rezzâk nâmına en latîf, en nazîf, âb-ı hayat gibi bir gıdâyı takdim ediyorlar.
Her bir nebat ve ağaç ve otların ipek gibi yumuşak kök ve damarları 'Bismillâh' der, sert olan taş ve toprağı deler, geçer. 'Allah nâmına, Rahmân nâmına' der; her şey ona musahhar olur.
DENİLMİŞTİR.
SELAMLAR..
Bedri Tahir Adaklı
Bismilllahirrahmanirrahiym..Harika idi yüreğinize sağlık.Bunca yalan dolanın içindeki tek hakikat Rahman ve Rahim olan Allahın Adı ile..Allahım evvelimiz ahirimiz için bismillah,
BISMILLAHIRRAHMANIRRAHIM :Cok derin ve güzeldi yüreginiz kaleminiz yazmaya devam etsin. Saygilar
Bismillahirrahmanirahim. her şeyin anahtarıdır yüreğinize sağlık. Tam puanla canı gönülden kutluyorum güzel şiirinizi yüreğinize sağlık. dua ile
Allahtır ilk sözümüz
Iman dolu özümüz
Uyanınca her sabah
Derim hemen Bismillah
Birşey yerken içerken
Kitabımı açarken
Yönelirim Rabbime
Kuvvet gelir kalbime
Düşürmem hiç dilimden
Allah tutar elimden
Kücükken ezberledigim bu minik şiir aklıma geldi ve yazdım.
Selamlar.
Bismillahirrahmanirahim. Evet üstadım, besmele her şeyin anahtarıdır yüreğinize sağlık. Tam puanla canı gönülden alkışlıyorum güzel şiirinizi. Saygılar...
BİSMİLLAH
BİSMİLLAH
BİSMİLLLAH
Arı su içer bal akıtır
Gezdiği çiçeğe Bismillah!
Yılan su içer zehr akıtır
Sezdiği ölçeğe Bismillah!
Toprak su içer gül çıkarır
İçtiği renklere Bismillah!
Bulut su içer sel çıkarır
Aktığı bentlere Bismillah!
Demir su içer har çıkarır
Verdiği kılıca Bismillah!
Sıcak, su içer kar çıkarır
Serdiği örtüye Bismillah!
Kurşun su içer can aldırır
Çıktığı namluya Bismillah!
Kısrak su içer yol aldırır
Aldığı nefese Bismillah!
Ağaç su içer tad oluşur
Vediği meyveye Bismillah!
İnsan su içer zat oluşur
Öptüğü secdeye Bismillah!
Kalem su içer 'nun' yazdırır
Yazdığı sayfaya Bismillah!
Güneş su içer 'gün' yazdırır
Doğduğu şafağa Bismillah!
İlik su içer kan doğurur
Emreden Rahman'a Bismillah!
'Meçhul'su içer gam doğurur
Yandığı sevdaya Bismillah!
Bu şiir ile ilgili 14 tane yorum bulunmakta