Bisikletim Şiiri - Mahmut Çiçekdağı

Ne zaman uzansan ki çocuk hayalime
Dağlar gibi ağırlık çömelir düşlerime
Yıkılırım biterim sekiz olan özlemle
Düş yolcuğumun durak püsküllüyü okşamam

Hasretimin ilk uğrak yeri mor bisikletim
Sanki rüzgâr, uçakla kuşla yarışacaktım
Uzun uzun durmadan kornayı çalacaktım
Kursağımda bıraktı sol kolum ve ayağım

Uzun ah çekişimden beri titrer yüreğim
Bir tek bisiklet için terler çocuk ellerim
Hala boş, kirli, halsiz ve kırık hissederim
O zamanlardan sonra düşlerimde binerim

Ellerim çekingen tavırla bisikleti
Binerim üzerine o anda uyanırım
Uyandığım her anda iç çekerek ağlarım
Sigaramı çekerken hep parmağımı yakarım

Köz yara bağlamıştı içimde büyüdükçe
Olunca kızım oğlum kanadı yüreğimde
Üç kalp birden attı benim vücut bedende
Pedalları dörtnala çevirirken selede

Çınlıyordu düşlerim bağlıyorum ilk defa
Mavi bisikletimi uçurdum bulutlarda
Yağmurlar yağıyordu ümitle umutlara
Biz bisikletimize selamı verdik yaşla