Birtek Sen Kalırdın... Şiiri - İsa Ünal

26.03.2007/ 02,51

Sen benim yeşeren yaprağımdın,
Takvimlerde yazmayan tarihlerde,
Kar yağar sis çökerdi şehrin üstüne,
Yer beyaz ay bulut giyinirdi,
Tek sen kalırdın,
Rengini kaybetmeden düşlerimde…

Uğultular içinde sen konuşurdun bir tek,
Manavın, bezirgânın sesi değmezdi kulağıma,
Bağıranlar susup dalarken yalnızlığıma,
Ruhuma dolardı musikin,
Tek seni duyardım,
Anlamını yitirmeden yüreğimde,

Bütün çıkmaz sokaklar sana çıkardı,
Haritalar seni göstermezdi yolların bitiminde,
Köşe başlarındaki okları bir ben görürdüm,
Yollar bitmezdi oysa sokakların sonunda,
Tek sana gelirdim,
Bastığım her kaldırım taşında…

Hayat bağımdı zülfündeki her bir tel,
Ne zaman ölüm gelse aklıma sayar yeniden başlardım,
Mahkûmlar giderken tek bağla ölüme,
Saçlarının çokluğu ile tutunur hayata, kendime şaşardım,
Tek saçlarına sarılırdım,
Ölüm kokan uçurumların kenarında…

Sen benim görmeden inandığımdın,
Tanrıdan arta kalan dünyevi yüzümde,
Nedenleri sonuçları aramadan sana koşardım,
Her şeye neden arayanların inadına,
Tek seni bulurdum,
Bütün nedenlerin sonucunda…

Sen bendin aslında varlığımın özü…
Çıkarınca seni soldu gönlümün gülen yüzü,
Unutmadım bulutların üstünde verdiğin sözü,
Çıkarsan da dünyaya baktığım pembe gözü,
Tek seni görürüm,
Şimdi olmadığın her yerde...